donderdag 26 maart 2015

Back to the future

Plannen. Plannen van een zeiler veranderen constant. Zijn letterlijk zo veranderlijk als het weer. Of zoals ze hier zeggen 'plannen worden in zand geschreven'. Drijfzand misschien? Daarover kunnen we meepraten. De Pacific is voor nu van ons lijstje gestreept. Maar wat dan? Ineens moeten we nadenken over het orkaanseizoen in de Carieb. Waar gaan we gedurende die maanden, van juli tot en met oktober, verblijven? En daarna? Gaan we dan weer een seizoen de Carieb in of zijn er andere mogelijkheden? We realiseren ons dat we grote plannen kunnen maken, maar dat alles er over een paar maanden weer heel anders uit ziet. Dus we plannen nog maar maximaal 3 maanden vooruit. Oké, misschien ietsiepietsie langer dan 3 maanden vooruit. We kunnen de plannen immers gewoon weer veranderen ;-).
 
Het plan voor nu is dat we vanuit Grenada weer richting het Noorden varen. De. Grenadines waren een paradijs en paradijselijke dingen in het leven moet je gewoon twee keer doen. En zo boksten we tegen wind en golven onze weg van Grenada naar Carriacou. We hadden een rustige dag uitgezocht met weinig deining. Toch viel het tegen en werd het gedeeltelijk motorzeilen. De eilanden in de zuidelijke Carieb liggen vanuit het zuiden bekeken recht in de wind. Ze worden daarom de Windward Islands genoemd. Daarbij staat er een stroming vanuit de oceaan richting het westen. Deze stroming werkt niet in je voordeel. Maar goed dat we de zogenaamde Windward Islands in eerste instantie downwind bezeild hebben! Toch zijn we vastberaden om de weg naar het noorden te bezeilen en onze Bukh (motor) zo weinig mogelijk aan het werk te zetten!

We hebben geleerd van de eerste windward tocht. De tocht naar Union Island pakten we daarom beter aan. We maakten boven het eiland Carriacou eerst een slag naar het oosten, zodat we een goede uitgangspositie hadden voor Union Island. In één rak zeilden we onder vol zeil naar Union. Puff liep als een speer, de wind drukte haar door de golven. Af en toe kwamen er flinke windvlagen over die ons zwaar deden overhellen. Puff liet zich niet kennen, ze begon lol in te krijgen in het 'aan de wind' zeilen. Ze loefde nog wat op en stak haar neus in de lucht. 3 uur later lieten we het anker vallen achter het rif bij Union Island. Wat een prachtige zeildag! Back in the Grenadines.

Nog een tikkie naar rechts en we zijn binnen..
Grenadines 2.0. Er zijn geen woorden om te omschrijven hoe wij de Grenadines ervaren. Voor ons is dit tot nu toe het hoogtepunt van onze reis. Het is een droom. Des te meer omdat we hier zelf naartoe gezeild zijn. We bezoeken Petit Sint Vincent en het zandhoopje Mopion. Daarna zetten we zeil naar de Tobago Cays. Wederom vastberaden om alles op het zeil te doen, kruisen we onze weg tussen Union, Palm Island en Mayreau naar de zuid-ingang van de Cays. Uhuhuhuh, we worden hier nog eens bedreven in. 



En dan laten we ons anker plonzen in de Cays.... $£¥+*%#}\£\+!?&@€//&@@#%{*+*>$££<+**{$. Begrijp je? Nee, wij ook niet. Deze plek is niet te begrijpen, niet te bevatten, niet te beschrijven.


 
Onverwachts zien we de Win2Win binnenvaren. We hebben Lilian en Eltjo voor het laatst gezien in Rabat. We ontmoeten ook Rudy en opstapper Noor van de Sea Ya. Het wordt een gezellige reünie met snorkelen, lekker eten en een goede borrel. Hoe mooi en gezellig ook, we willen hier niet te lang blijven. Deze plek moet in onze herinnering voor altijd zijn magie behouden. Dus gaan we op het hoogtepunt weg. Met de zon hoog aan de hemel en het water blauwer dan blauw, varen we naar buiten. Een traantje ontsnapt uit mijn ooghoek. Óp naar meer van dit soort magische plekken in de wereld!


Gisteren kwamen we aan op Bequia na wederom een prachtige zeildag. We kruisten Puff aan de wind de de ankerbaai binnen. We voelen ons de laatste dagen niet alleen cruisers, maar heuse zeilers! De komende weken zullen we wat langere zeiltochten maken en slaan we enkele eilanden over. ST Lucia en Martinique vonden we minder paradijselijk, dus die doen we niet nog een keer aan. Vanuit ST Vincent willen we een nacht doorvaren naar Dominica. Daarna willen we in ieder geval nog naar Antigua, Barbuda, ST. Maarten en Saba. Eind mei gaan we richting de ABC eilanden (Aruba, Bonaire, Curacao) voor het (ontwijken van het) orkaanseizoen. We hopen een tussenstop te maken in Los Roques (Venezuela).

P(u)ffff, dat zijn alweer veel plannen! Maar we hebben nóg meer plannen. In juli zullen we een bezoekje brengen aan Nederland. Vakantie! We kijken er erg naar uit om ons nieuwe neefje Mecx en nichtje Sam te ontmoeten. En uiteraard om familie en vrienden weer even te zien. Maar we blijven niet te lang hoor. Stel je voor, anders willen we misschien niet meer terug. Dan zouden de plannen wel erg drastisch veranderen ;-).










vrijdag 20 maart 2015

To make each day count



Een van de mooie dingen van vertrekken is dat het géén vakantie is. Je leest het goed, geen vakantie. 'En waarom dan niet?', zul je misschien denken. Ik zal het proberen uit te leggen. Na een half jaar hard werken, iedere dag in de file staan, 's avonds snel een maaltijd in elkaar knutselen en weekenden van ronddraven naar familie, vrienden, sportwedstrijden enzovoorts, is vakantie er om even helemaal niets te moeten. Het motto is alles mag, niets moet. Geen verplichtingen. Dat is vakantie. Mijn vakanties waren er altijd om het hoofd vrij te maken en lekker te luieren. Of het nou aan boord was of op de ski's, ik dacht even helemaal nergens anders aan dan aan de wind door mijn haren, de zon op mijn gezicht en de adrenaline in mijn lijf. Ik liet de boel de boel. Maar voor je het wist, moest je weer naar huis. Want vakantie is iets tijdelijks, het passeert, het is niet het echte leven. Het is een kuur die het lichaam reinigt, je geest oppept en je nieuwe energie geeft. Alles met het doel om de dagelijkse verplichtingen van het komende halve jaar het hoofd te kunnen bieden. Vakantie is onderdeel van het stramien. Dat hebben 'ze' goed ontworpen! Met vertrekken willen we juist ontkomen aan dit stramien. Ons huidige leven is het échte leven. De boot is ons huis. En daarom is het geen vakantie. 

Dat wil tevens zeggen dat we niet zomaar de boel de boel kunnen laten. Ons leven aan boord wordt gevuld met kleine taken aan de boot. Er is een hoop dat moet gebeuren. Als het regent moeten snel alle luiken dicht, als de zon schijnt moeten we de zonwerende luikjes erop doen. Schommelt de boot op de ankerplek, dan moeten we de giek goed vastzetten om te voorkomen dat er schade ontstaat. Waait het te hard in de bui, dan moeten we snel ons dekzeiltje, bedoeld tegen de zon, inrollen. Kussens naar buiten, kussens naar binnen. Zeiltje erop, zeiltje eraf. Onderhoud van onderwater- en bovenwaterschip worden contentieus uitgevoerd. Iedere week zwemt en duikt Leon rondom de boot om schroef en romp vrij te houden van aangroei. We hebben een regulier huishouden, of beter gezegd boothouden. Uiteraard zijn er wekelijkse motorchecks en binnenkort moet het dek een grote verfbeurt krijgen. Dat is toch alweer een hele hoop 'moeten'. Zo is er best wat 'werk' te verzetten aan boord. 

We hebben een lekker leefritme te pakken. Om 7.30u staan we op, zetten we koffie en luisteren naar het radionetje. 'The sun is shining, the birds are singing, Goodmooooorrrrrrningggg Grenada'. Het radionetje van vertrekkers, of beter gezegd blijvers, in Grenada. Daarna maak ik een ontbijtje en bekijken we welke klussen we die dag te doen hebben. Ik schrijf wat. Daarna zijn we vrij. Lekker snorkelen, boek lezen of een bezoek brengen aan het eiland. Om 16u is het borreltijd! Soms met z'n tweeën, soms met de crew van een andere boot. Om 19u duik ik de keuken in om wat lekkers te bereiden. Daarna genieten we van een mooie sterrenhemel en de stilte van een donkere avond op de ankerplek. Er is niets mooier dan stilte. Ken jij complete en alomvattende stilte? Zonder ruis van auto's, het geluid van tv of radio, zonder het gefluister van gedachten in je hoofd? Complete en alomvattende stilte is een groot geschenk. Ik kan er uren naar luisteren. Ik drink een thee, Leon drinkt een afzakkertje. Soms kijken we nog een serie en om 22u is het bedtijd! 


Happy St. Patrick´s Day!
Met Oyvind, Petra & Erik, Sjors & Carlijn
En af en toe komt er iemand van thuis, uit dat andere leven, een bezoek brengen bij ons aan boord. Met veel plezier geven we hen een kijkje in ons huidige leven. We genieten van het gezelschap. Maken uitstapjes, zwemmen rondom de boot, drinken een borrel en kletsen over van alles en nog wat. Afgelopen week waren Carlijn en Sjors 5 dagen aan boord in Grenada. De Carieb was voor hen de laatste stop van een wereldreis. En wat een reis hebben zij gemaakt! Via Rusland, Azië, Australië, Pacific en Zuid Amerika naar de Carieb. Een whopping 36 vluchten verder! Het was fantastisch om deze twee reizen samen te laten komen in Grenada en om vrienden om ons heen te hebben. Van koffiebonen tot cocktails, van overvolle busjes met 60 pk en een 1000 watt stereo tot een lege zee, zeilen, snorkelen, borrelen, wat een leven... Afgelopen zaterdag namen we afscheid. Zij gaan weer op weg naar dat andere leven. Wij nog lang niet. Nee, dit leven bevalt ons te goed. Het leven is relaxt. Het leven heeft zin. 



Dagje toeren op Grenada. Busje in busje uit!

Mooie rode cacaovruchten

Met daarin de cacaobonen 

Zo worden cacaobonen gedroogd. Elk half uur husselen maar..

Old school werkzaamheden op de Grenada Rum Distillery
Aangedreven door het plaatselijke riviertje..

This is where the magic happens...
Soms kijken we elkaar aan. We hoeven het niet uit te spreken. Wat zijn we gelukkig zo...we hebben een bootje, we hebben de tijd, mooie mensen om ons heen, kleuren, geuren en geluiden waar we elke dag weer van genieten. Die 7 jaren werken en hard sparen, de jaren van structuur, van lopen in het stramien zijn dit meer dan waard. Zoals Sjors zei, jullie hebben jezelf dit gegund. Anderen gunnen zichzelf een paar nieuwe schoenen, of tig paar nieuwe schoenen, een nieuwe keuken, leuke auto of een eigen paard, of al het voorgaande tegelijk. Daarvan hebben we ons onthouden. En nu plukken we de vruchten. Maar toch, waar hebben we dit aan verdiend? En tuurlijk, ooit moeten we terug naar dat andere leven. Dat andere echte leven. Maar dat is ooit, dat is niet nu.  




zondag 15 maart 2015

Van onderweggers voor vertrekkers


De jaren van voorbereiding van onze trip. Ik denk er nog vaak aan terug. Mijn geduld dat ernstig op de proef gesteld werd. Ongeduld voedde het grote innerlijke verlangen naar avontuur en vrijheid. Het verlangen naar nieuwe ervaringen, levenslessen, zelfreflectie en een eenvoudig leven op een 10 meter bootje. Een simpel leven geleid door het weer; wind en water. Niets meer dan dat. Ook het gevoel dat we samen aan dit grote doel werkten was bijzonder. Wat een mens kan bereiken met wilskracht en de durf om te dromen. Het plezier dat we hadden als we weer een vertrekkersbijeenkomst bezochten. Als we 'vertrokkers' ontmoetten met hun prachtige verhalen en mede-vertrekkers die in hetzelfde schuitje zaten. Met al die ervaringen en verlangens bouwden we beetje bij beetje onze droom. Het afscheid was de grote climax. Het prachtige, unieke en perfecte afscheidsweekend in Enkhuizen. 

De hele voorbereiding was een reis op zich. Een reis waarin we voor veel vragen en keuzes kwamen te staan. Wat kost zo'n zeilreis? Hoe zit het met administratieve zaken? Welke zaken zijn onmisbaar aan boord? Hoe halen we weerkaarten binnen? Waar gaan we eigenlijk naartoe? Allemaal vragen waar we beetje bij beetje antwoorden op zochten. Veel antwoorden vonden we pas in de afgelopen maanden. In de maanden dat we daadwerkelijk onderweg waren en aan boord leefden. En nu, nu we 9 maanden onderweg zijn en de volgende lichting vertrekkers aan het aftellen is, willen we een aantal antwoorden met jullie delen. We hebben ons blog ge-update met een pagina met vertrekkersinfo. Het is zeker niet alomvattend en ook niet te technisch want de goed voorbereide vertrekker is al jaren bezig de boot op orde te krijgen en de reis voor te bereiden. De info richt zich daarom op concrete en praktische tips over mooie bestemmingen, wat is onmisbaar aan boord en handige weetjes op het gebied van o.a. het ophalen van weerinformatie en administratie. 

Aan alle toekomstige vertrekkers: Doe er je voordeel mee. Succes met de laatste loodjes! En ondertussen droom, koester en verlang... 

Nog een fotootje van Puff op een bumpy dag in de Tobago Cays. 


vrijdag 6 maart 2015

Carriacou; more white beaches, boatbuilding and a lot of liveaboards


Met pijn in het hart verlieten we de Tobago Cays. Na 3 fantastische dagen zou de wind flink gaan aantrekken en werd het tijd om een wat meer beschutte ankerbaai op te zoeken. Misschien maar goed ook dat deze beslissing voor ons werd genomen, want hoe beslis je anders om zo'n magische plek te verlaten?

Een land moet van goede huizen komen om de Cays te evenaren. En toch, ook Carriacou heeft ons weer verrast! Na het inklaren vertrokken we richting Tyrell Bay waar we beschut konden liggen voor de winderige dagen die voorspeld waren. Maar niet zonder een dagstop te maken op het onbewoonde eilandje 'Sandy Island'. Terwijl de wind aantrok met vlagen van kracht 7, maakten wij een wandeling op het eilandje. We waren er nagenoeg alleen. Het blijft toch bijzonder om alleen op een eiland rond te lopen met slechts het geluid van de bewegende palmbomen en de zee op de achtergrond. Krabben die over het strand lopen en pelikanen die over je heen vliegen.




In 2004 teisterde orkaan Lenny de zuidelijke Carieb en veel eilanden die we afgelopen weken bezochten, hebben er flink onder te lijden gehad. Koralen zijn beschadigd en palmbomen ontworteld. Toch is het bijzonder hoe de natuur zich hersteld. Hier in Sandy Island is veel van het dode koraal aangespoeld en dat vormt nu een natuurlijke dijk aan de loefzijde van het eiland. Het kwetsbare zandeiland wordt er nu juist door beschermd!

Toen Puff toch wel heel erg begon te steigeren op de golven, besloten we maar snel terug aan boord te gaan om de laatste 3 mijl richting Tyrrel Bay te varen. Het was even spannend om met 25+ knopen wind het anker handmatig op te halen terwijl 30 meter achter je het rif begint. Maar zo verleggen we steeds weer onze grenzen!

Tyrell Bay bleek inderdaad de beschutting te geven die we zochten. Het was er zo rustig dat we ons afvroegen of het wel echt waaide op zee. In Tyrell Bay geen charterboten maar daarentegen veel liveaboards. Wat? Liveaboards, mensen die op hun boot wonen. Niet maanden, maar jaren of zelfs tientallen jaren. Hier lagen dan ook de meest bijzondere boten. Klassiekers, spitsgatters, houten klippers en stalen bakken. Puff vulde de 
verzameling mooi aan! Tja...en al die Liveaboards willen ook hun facebook account bijwerken...de lokale bevolking kan er wel om lachen...




Met de dinghy maakten we een tocht door de nabij gelegen mangrove. De mangrove wordt, in het geval een orkaan op komst is, ook wel als relatief veilige plek voor boten beschouwd. In dat geval varen boten de ondiepe mangrove in, varen met de punt zo ver mogelijk de modder in, tussen de bomen en maken de boot daarna met zoveel mogelijk lijnen en ankers vast. Helaas niet altijd met succes zoals op de foto te zien.

Wrakken zien we in de Carieb helaas heel veel liggen. Ondanks dat het soms een imposant en fotogeniek gezicht is, blijft het zonde en verpesten ze regelmatig de mooie stranden en baaien.

Ook maakten we een busrit naar het plaatsje Windward waar boten nog steeds op traditionele wijze gebouwd worden. We hadden geluk en aan één boot werd op dat moment hard gewerkt. Mooi om het 'ouderwetse' vakwerk eens van dichtbij te bekijken. De mannen op de 'werf' namen zelfs de moeite om ons tekst en uitleg te geven.




Over 2 maanden moet de boot op de foto's af zijn. Ze werken er met 4 man aan en alles handwerk. Pfff, dat wordt nog even doorwerken...




Vanaf Windward maakten we een lange wandeling langs de noordzijde van het eiland. Helemaal alleen liepen we langs de oceaan op verlaten bospaden en genoten van de vele salamanders die de bossen inschoten. Al vrij snel haakte er een zwerfhond aan die uiteindelijk anderhalf uur met ons mee heeft gelopen. Beetje het gevoel of we hier onze eigen hond uitlieten...



Eenmaal terug in Tyrell Bay werd er flink geplonsd om af te koelen en kreeg Frieda het idee om te kijken of we op de nabij gelegen werf niet eens een keer echt konden douchen. Na zes weken zwemmen en afspoelen met de solarshower (douchezak) zijn we wel een keer toe aan echte douche. Op weg naar de werf werden we ineens haastig achtervolgd door een boot. Wie racet daar nou als een gek tussen de andere boten in de ankerbaai door? Dat lijkt wel de Batjar? Het ís de Batjar! Och die douche kan nog wel even wachten...en het werd een gezellige laatste avond op dit verrassend mooie en relaxte eiland!