Onemanshow

Het woord onemanshow blijft hangen in mijn hoofd. Sinds onze vorige blogpost begonnen, na weken van schuren aan Puff, de verfwerkzaamheden. Daar mag ik als zwangere vrouw niet aan deelnemen. Had ik in Curacao best een dagje zwangerschapsverlof willen nemen van de kluswerkzaamheden, voel ik me nu toch enigszins buitengesloten. Ik word wel heel uitdrukkelijk op de rolverdeling tussen man en vrouw gewezen. Leon klust aan Puff. Ik zit in het nest. Op het nest. Of ik bén het nest. Tja, het is maar hoe je het bekijkt. Ik klus in ieder geval niet. Leon steelt de show.

Twee weken geleden. De dag van de waarheid brak aan en Puff werd de spuitloods in gereden. We plakten het dek af en klapten in onze handjes. Aan de voorbereidingen heeft het niet gelegen. Leon mocht assisteren tijdens het spuiten. Een kleine vier uur en drie lagen lak verder, kwam een stel groene smurfen de loods uit. Een brede grijns. Leon was zwaar onder de indruk. Van de spuittechniek zelf, van de vaardigheden van de spuiter en van het resultaat. Puff blinkt als een spiegel! Spiegeltje, spiegeltje…Wie is de mooiste boot van het land?

Spiegeltje, spiegeltje...

Helaas was het einde van de werkzaamheden nog niet in zicht. Na een weekend uitharden, begon Leon aan het verven van de witte stootrand en witte bies langs de bovenkant van de romp. Eerst een kant. Afplakken. Laag één tweecomponentenverf erop. Pauze. Laag twee erop. En weer een dag voorbij. De dag erna hetzelfde verhaal aan de andere kant. Ziezo. Nu terug naar het dek, want ook deze wachtte ongeduldig op haar aflaklaag. Ontstoffen, ontvetten en verven maar. Dit is helaas geen kwestie van meters maken. Dit is precisiewerk. Leon werkt van voor naar achter. Om de ankerlier heen, langs het antislip, strakke lijnen om de bolders, scepterpaaltjes en zo verder. Uiterste concentratie bij de genua- en fokkerail. De houder van het reddingsvlot en...alweer een dag voorbij. De kajuit dan maar morgen. Deze onemanshow vreet concentratie, energie en tijd. Op zaterdagochtend lakt Leon het laatste deel van de tweede laklaag af en is ook dat varkentje gewassen. Komt het einde dan toch echt in zicht?

Als goede (broed)vrouw fiets ik dagelijks de vijf minuutjes naar de werf. In mijn fietstas een trommeltje boterhammen en een stuk fruit. Kan het nog burgerlijker? Iedere dag als ik de loods binnen stap, ben ik weer benieuwd naar de vorderingen van de dag. Leon neemt een korte pauze. We schuiven naast elkaar op de steiger en lunchen samen een bammetje. Zij aan zij. Terwijl ik mijn tanden in de boterham met kaas zet, laat ik mijn ogen over Puff glijden. Ze staart me regelrecht terug aan. So hey! Dat ze spiegelt! Is het niet Leon die de show steelt, dan is het wel die andere grote liefde, Puff!

De nieuwste dief is toch wel de kleine man in mijn bolle buik. Jazeker, hij is van het mannelijke geslacht. Daar liet meneertje geen gras over groeien. Het echoapparaat stond nog niet goed en wel op mijn buik, of meneertje lag met gespreide benen in beeld. We keken recht in zijn balzak. "Groots geschapen, zoals zijn vader", werd er links van me gegrapt. "Tuurlijk schat". Op zoek naar jongensnamen dus. "Schat, wat dacht je van Sailor?", opperde ik enthousiast. Nou, of ik even gek geworden ben... geen goed idee blijkbaar. Zeiler of niet, meneertje zit in ieder geval niet stil daarbinnen. Ik stel me voor dat die kleine druktemaker over een maand of drie à vier iedereen om zijn kleine vingertjes zal winden. Ik kijk er nu al naar uit!

Het eindresultaat!

Vandaag gaat ook de antifouling op het onderwaterschip. De verfspullen kunnen zowaar worden opgeruimd. Nog enkele dagen monteren van onderdelen op het dek en Puff kan het water weer in. Ja, en dan kan ik aan mijn show beginnen. Poetsen. Puff is vervallen tot de grootste gereedschapskist aller tijden. En tja, daar moet het vrouwtje dan maar een lap doorheen halen. Hoe was het ook alweer met pink en blue jobs aan boord? Maar ach, gelukkig voor de vrouw heeft de natuur daar nog de taak van het baren bedacht. Dé grootste show van mijn leven. Zonder repetitie, zonder generale, zonder herkansing. Het moet in één keer goed gaan. De show must go on! Het zal niet blinken, het zal niet glanzen. Nee, mooi zal deze show niet worden. Maar het is wel míjn show. Eindelijk sta ik in de hoofdrol! Tenminste...totdat die kleine zijn hoofdje om de hoek steekt. Dan legt mama het natuurlijk af.