woensdag 23 november 2016

Een nieuwe weg

“Lief, dit lukt niet”, zeg ik. Leon probeert langs me heen te lopen in de nauwe doorgang tussen de kombuis en het zitje. “Oh ja, je buik zit in de weg”, lacht hij. Hij zet noodgedwongen een stap terug zodat ik me in het zitje kan laten zakken. Nu kan hij er langs. De ijzige wind raast om de boot. We horen vallen klapperen en zeiltjes slaan. Maar niet bij ons. Bij ons brandt de kachel terwijl Puff heen en weer wiegt in de wind. We dragen sloffen en een warm fleecevest. Op de tafel flikkert een kaarsje terwijl de regen op het dekzeil tikt. Het is knus. Té knus?

We wonen sinds een week of drie weer aan boord in de haven van Enkhuizen. Dat wonen aan boord in het herfstachtige en koude Nederland is toch wel andere koek dan wonen aan boord in de tropen. De eerste week aan boord zakt het kwik ’s nachts onder het vriespunt. En dat betekent een ijzige steiger en u snapt…jawel, onderuit... Gelukkig is het aan boord niet koud. De meest gestelde vraag de afgelopen weken is: “Koud aan boord zeker?” Lieve familie en vrienden, denken jullie echt dat wij gaan zitten kleumen aan boord? Ingepakt in mutsen, sjaals en handschoenen zitten te klappertanden terwijl ik een paar aardappels probeer te schillen bij het flauwe licht van een olielamp? En dat Leon een omgekeerde bloempot op het fornuis zet in een poging ons warm te krijgen? Nee, dat zijn de beelden van decennia terug. Toen zeemannen nog échte mannen waren. En vrouwen niet aan boord hoorden. Zelfs niet in de kombuis.




Voor het eerst voelt Puff klein. De dagen worden korter en binnen is het donker. Onze ´tank´ op zee is vervallen tot een bunker. Toch heeft aan boord wonen in de winter ook zijn voordelen. Mijn voorraad groenten en drank staat in een mandje onder de buiskap. Lekker koel. Van mijn grootste ergernis aan boord – de ineenstortende proviand in de koelkast -  heb ik zo geen last meer. Nare geurtjes in de afvoer zijn ook verdwenen. We zien de meest prachtig felroze gekleurde zonsondergangen. Het drinkwater uit de watertanks is heerlijk koel, het lijkt wel bergwater. We moeten alleen niet te veel water verbruiken. De waterslangen zijn in verband met mogelijke vorst van de steiger verwijderd. Watertanks vullen met jerrycans deze winter? Dat is even een tegenvaller.  

Maandagochtend 8.17u. Op de fiets tijger ik tegen de wind in op weg naar het zwembad. Nog voordat ik in het zwembad lig, zijn de beentjes verzuurd en het ontbijt verbrand. Mijn conditie op peil houden voor de bevalling wil op deze manier wel lukken. Na de zwemsessie fiets ik langs mijn vader in de binnenstad van Enkhuizen. Ik tik op het raam om te kijken of hij thuis is. De deur gaat open en niet veel later zitten we samen aan de koffie. Als de koffie op is, kus ik papa gedag. Even na elven stap ik weer aan boord. Ik heb de hele dag nog voor me. Leon is in de loods. Hij klust. Aan een andere boot dan de onze. Gewoon omdat het kan. Ik kruip achter de laptop en begin te schrijven.

Bijna vijf maanden zijn we nu weer in Nederland. En eigenlijk zijn we al die tijd nog onderweg geweest. Onderweg naar familie en vrienden voor bezoekjes. Onderweg naar de verloskundige. Onderweg naar de werf om Puff een grote metamorfose te geven. En onderweg naar de eerste zakelijke afspraken in Nederland. Sollicitatiegesprekken. Een gesprek met Zilt Magazine. Bedenken hoe we ons leven vorm gaan geven. Waar we gaan wonen. Al die tijd waren we nog in transitie. En hoewel we op veel vragen nog geen antwoord hebben, voelt het alsof de landing nu toch wel is ingezet.


Puff op haar winterplekje
We zeggen altijd: “We zien wel wat er op ons pad komt”. De kunst is echter om ook daadwerkelijk de ogen te willen openen. Ook als iets langs komt dat in eerste instantie niet in het plaatje past dat je voor ogen had. En dat is die ene vacature. Die ene mooie kans die Leon niet kan laten liggen. Een kans aan de andere kant van Nederland. Daar waar geen diep water is. Daar waar we geen zeilende woonboot kunnen neerleggen. 1 januari gaat hij beginnen. Een baan bij zijn moeder om de hoek. Dichtbij familie en vrienden. Ver weg bij het grote water. Toeval? Daar geloven we niet in. We grijpen de kans. Ook al moet er een knop om. Er zal veel gaan veranderen. Dat is de uitdaging die het leven heet.

Ik druk op verzenden. Mijn eerste niet-Puff artikel voor Zilt Magazine is op weg naar de redactie. Ik klap de computer dicht. Ik lach bij het voelen van het zoveelste stompje in mijn buik. De kleine is nu 29 weken. In februari word ik mama. Dat is mijn nieuwste pad. Eens kijken waar dat pad me gaat brengen. 

1 opmerking:


  1. Hi,

    I’m really impressed with your blog article, such great & useful knowledge you mentioned here

    boot te koopOp zoek naar een goed Buitenboordmotor Onderhoud, boot te koop & trailer in Nederlands. U kunt eenvoudig bekijken ons gehele aanbod @ justmarine.nl.

    Visit Site :- http://justmarine.nl/

    BeantwoordenVerwijderen